Death Valley, Bakersfield

Death Valley, geen kip op de weg maar wel op de enige sandwiches verkrijgbaar bij die toch wel bizarre verblijfplaats waar wij overnachtten. 

Nog even vermelden dat we naast de vele hoogtes nu dan ook het laagste punt van dit continent bezocht hebben in Death Valley op een plek die Badwater heet. n Stuk of wat meters onder Sea-level. Uitgestrekte witte vlaktes van zoutkristallen. ( bad, zout: badzout!) 

Door de Valley heenrijden over een oneindige lange weg met aan weerszijden de bergketens is het of je in een spiegel kijkt: rechts ziet er hetzelfde uit als links en andersom. Wederom eary... Ans grapt over skeletten en autowrakken langs de weg maar ze - en ik ook - piept anders als we het meest enge 'gat' naderen sinds onze reis begon. En precies op het moment dat ik het eind van de film 'Thelma & Louise' vertel aan Ans, passeren we verstofte en vergrijsde fabrieken met huisjes die tot hutjes zijn verworden en waar de armoede vanaf druipt. Het is zo triest om te zien. Het is ook akelig en eng en vies. Ik durf niet eens n foto te maken. Tegenstrijdig genoeg tref ik bij het tankstation een brandschoon en naar bloemetjes ruikende wc aan. 

De contreien van Bakersfield (wie heeft daar ooit van gehoord, laat staan is daar geweest) zijn weer van een heel andere orde: zacht glooiende blond behelmgraste (leuk om die woorden zo te schrijven) heuvels die afgewisseld worden met enórme sinaasappelplantages en honderden ja-knikkers.  
We vinden het lelijke hotel met een lelijke kamer en een lelijk zwembad waar we echter wel heeeeel snel aan gaan liggen bijkomen nadat we van kamer zijn gewisseld omdat de eerste naar hond rook. Het water is Ans te koud - watje - en we krijgen plotseling keihard de slappe lach over het feit dat ik tegen de receptioniste heb gezegd:  the room smells of dog. 
We hebben trek in pasta en de barman - ja even erbij blijven want daar zitten we inmiddels - adviseert ons Rosa's. Vies!!!!!!!!!!!!!
En dat was het dan qua Bakersfield.