Death Valley

de hele godsganselijke dag: Waar heb ik de telefoon, waar heb ik dat pasje gelaten, waar is die rekening gebleven, heel veel zinnen die beginnen met : WAAR??? We vinden het weliswaar allemaal terug maar in eerste instantie... Zo heb ik de eerste dag  en ik weet nog precies waar, nl tijdens de lunch aan de berg in uptown Sedona, de rugzak van Ans opnieuw ingedeeld en haar ter plekke overhoord of ze de juiste items in de juiste plekken wist te benoemen. De indeling in die tas is allang niet meer van toepassing en ik, die nogal georganiseerd in elkaar steek word besmet met de 'Waar is mijn ... zin. Naja dat zal je wel krijgen als je de hele dag op elkaars lip zit.                          Hans wat de muntjes en de slotmachines betreft hebben we jouw frauduleuze praktijken niet durven beoefenen. Wel heel lief dat je altijd op ons blog reageert. Zoals jullie zeggen benieuwd te zijn naar onze belevingen, zijn wij ook iedere ochtend weer heel nieuwsgierig naar jullie reactie en is het goed van jullie - allemaal - te horen!        

We vertrekken in westelijke richting met Michael Bublé aan ons zijde. En daar is dan weer de rust. Fijn! En daarmee gepaard ook weer de natuur natuurlijk. Het moet nog maar eens gezegd: de natuur is met rust gelaten. Er is geen afval of troep te bekennen  . Er staan dan ook grote boetes op maar het is een zegen om te aanschouwen. En alleen de reclameborden als je een gehucht of plaats nadert. Overigens: Las Vegas is wat de vuiligheid aangaat ook bewonderenswaardig. GEEN troep op straat, vegende vrouwtjes of mannetjes in die chaos en ze krijgen het voor elkaar. Knap.    

Halverwege het vervolg naar Death Valley haal ik Ans over naar René Flemming te luisteren. Dat is nieuw maar gaat vrij goed. Dan kondigt de Valley zich echter aan en we besluiten beiden dat het tijd wordt in te grijpen: Er is geen betere muziek om het surrealistische landschap van Death Valley binnen te rijden dan met Pink Floyd's Shine on you crazy Diamond! ( ja  Hans, Dick) En we herhalen het voortdurend. Het begeleidt elkaar alsof het voor elkaar gemaakt is. Té gek! Ha! hoe belangrijk muziek kan zijn! Grote fijnigheid. 

.We blijven een nacht hier dus we eten vroeg: half zes, met goede hamburger. Ja. Weer. Er is niets anders. Echt waar. Niet alleen is Death Valley van God en iedereen verlaten; er is in de verre omtrek niets anders te krijgen dan hamburger en wel hier in deze 'Oasis' want zo heet het hier. (En héét is het). Dus een landschap waar iedere filmproducent van moet watertanden qua eng en 'eary' en dan een soort 300 tellende palmbomen gevulde oase waar wij nu verblijven. Tis allemaal wat te zeggen. 

Vanuit onze kamer zie ik Ans in het pikkedonker buiten zitten klooien met haar mobiel (die zit aan haar hand geplakt). Het is palmbladstil.