Grand Canyon

rond de klok van 10.00 zijn we vanochtend op weg gegaan richting het noorden, richting Grand Canyon.          Ik krijg al snel n kleine wegtrekker achter het stuur als ik te laat in de gaten heb dat we over n ravijn heen moeten. (n paar uur later zal dit ravijn een lachertje blijken te zijn) Jazeker tante Ruudje heeft hoogtevrees. Tante Ans echter niet. Tante Ans heeft nergens vrees voor. Dus zij neemt de haarspeldbochten en brengt ons hoger en hoger en hoger en hoger. Totdat we op een vlakte rijden waar geen eind aan lijkt te komen. We stoppen even bij n benzinestation om te ontlasten en tevens te tanken. De man achter de kassa vraagt ons of we een 'car' rijden of een SUV. Wij rijden natuurlijk in een SUV! OMG! Wat n opmerking!!! Inmiddels durf ik de weg weer aan en kruip weer achter het stuur en tante Ans piemelt net zolang aan mijn IPod tot ze hem aangesloten krijgt aan de radio. Hoera! de Beatles! het witte album. 2 meisjes van 63 rijden door een enorme uitgestrekte strakke, met kleine bosjes begroeide vlakte, uitermate tevreden meezingend over het verhaal van Rocky Racoon. Prachtig. We rijden door en rechtuit en door en er wil geen verandering komen in het immens uitgestrekte landschap. En dan toch! Nu komen de bomen, eindeloos veel bomen, alleen dennenbomen, op een enorm plat dak. We rijden Tusayan binnen, vinden ons hotel, checken in, zien grote lelijkheden om ons heen, kopen n sandwich en eindelijk goede koffie in een plaatselijke Deli en rijden door richting entree naar de Grand Canyon. En nog steeds dat 'beboomde' landschap. Rechtdoor het houdt niet op. En we herhalen meerdere malen hoe vreemd we dit landschap vinden en iets totaal anders in gedachten hadden. Dan min of meer aan het eind van het bos maakt de weg een flauwe bocht naar links en dan zien we het ongelooflijke....................................................... Tussen de bomen door zien we een soort reusachtig ravijn!!!!!!!!!!!! Iets wat beslist onmogelijk is!!!!!!!!!!!!!! Ans weet zich te beheersen en rijdt nog een erg lang stuk door maar uiteindelijk worden we gedwongen een U-turn te maken en dan zien we rechts een krankzinnig weidse diepte die letterlijk adembenemend is. Ans roept: Ik ben bang dat het te groot voor me is!!! En ik schiet van de zenuwen vreselijk in de lach. We rijden n stuk terug en weten heel dichtbij te parkeren. We zijn echt hand in hand naar de rand gelopen. Wat je ziet is onbeschrijfelijk. Letterlijk zoals beschreven in de Lonely Planet: niets kan je voorbereiden op het fenomeen wat je nu aanschouwt. En het is ook niet te beschrijven. En dat ga ik dan ook niet doen. Ga zelf maar kijken.